En toen was het dan eindelijk zo ver. De Vierdaagse van 2015 staat nu echt voor de deur. Dus op zondagmiddag m’n polsbandje en start bewijs opgehaald zodat ik dinsdagochtend om 4 uur mag en kan starten.

De polsband is binnen…

Maandagavond rond een uur of 8 op bed gaan liggen om nog wat slaap mee te nemen voor de start van de volgende ochtend die om 4 uur gepland staat. Ik ga zelf op de fiets naar de start toe, en moet dus inclusief ontbijt en reistijd rond kwart voor 3 het bed af om een beetje op tijd te arriveren voor de start.

En daar sta je dan met je goede gedrag om kwart voor 4 op de wedren, omringd door 9500 andere lopers.  Je kijkt eens naar links, je kijkt eens naar rechts, en plotseling zie je Jo staan, de keukenmanager van Happietarie 2015. Loop jij hem ook? Ja, jij ook? Ja… en zo loop je ineens niet meer alleen maar samen.

Vol goede moed mogen we 5 minuten na het startschot de gang er in zetten richting Arnhem. De eerste 20 kilometers gaan goed, en we lopen dit in 1 keer. Ik voel echter al een beetje een kriebeltje op m’n rechtervoet, en bij een keer enthousiast springen bij een verkeersheuveltje weet ik het zeker, nummer 1 dient zich aan. Gelukkig zitten we al op het stuk waar alleen de 50 km lopers langs gaan, en het is de eerste 1e hulp post onderweg is op nog 2 kilometer lopen, dus het zekere voor het  onzekere nemende gaan we direct naar deze hulppost toe om de blaar te laten verzorgen.

Gree ut Glimmen  heeft de twijfelachtige eer om mijn blaar te verzorgen… En daar lig je dan op de tafel met je voet omhoog. De meneer in het gele shirt naast me had minder geluk. Waar ik met 10 minuutjes weer onderweg kon stonden er bij hem op een gegeven moment 4 EHBO’ers om het bed heen om hem toch maar te overtuigen om niet verder te gaan.

Hierna gaan we vol goede moed weer op weg. We eten onderweg ons broodje op, en lopen via Huissen verder naar Elst. Hier komen we onderweg nog vrienden uit Hamburg tegen.

Voordat we Elst in gaan pauzeren we nog kort even, en doen we onze watervoorraad aanvullen. We zitten lekker in een tuin vol lavendel, het is warm en de sfeer is goed. In het centrum van Elst is het een drukte van jewelste. We schuifelen arm aan arm door het centrum heen met een gangetje van 3 km per uur, terwijl we ondertussen high five-end kinderen ontdoen van hun mandjes met snoep.

Vanaf Elst gaan we door naar Valburg, en dan Oosterhout. Na Oosterhout gaan we de dijk op, en hier begint de eerste pijn in m’n linker voet zich te openbaren.Een vliegtuig van de luchtmacht doet een fly-over, en scheert vlak over onze hoofden heen.

Vanaf de dijk doen we de nieuwe lus via Lent, en dan hup de Waalbrug op, waar geen eind aan lijkt te komen. Voor deze keer mogen we op de busbaan lopen…

Het laatste stuk wordt steeds zwaarder voor mij, en strompelend op m’n benen komen we bij de wedren aan om ons voor vandaag af te melden en ons start bewijs voor de 2e dag op te halen. Maar of ik weer ga starten?  Johan Dirk en Bouwien hebben gelukkig een pedicure geregeld voor hun wandelaars en daar mag ik ook gebruik van maken. M’n blaren worden doorgeprikt en verzorgt. (met echte jodium die WEL prikt) en m’n enkel wordt gemasseerd en ingetaped. Maar wat een pijn.

De statistieken van dag 1: