Na een hele zomer werk was het dan ook eindelijk voor ons tijd om op vakantie te gaan. In het voorjaar hebben we een vakantie geboekt naar Tunesië. Lekker 8 dagen ALL IN genieten aan de middelandse zee. Tijdens het boeken van de vakantie ging het al “mis”. Want ja, een ander continent, ander klimaat, dus andere beestjes en andere ziektes, of te wel “inentingen” zijn nodig. De trouwe bezoeker (heb ik die???) ziet voor mij de bui al hangen, want die kan zich vast nog wel 2004 herinneren, toen ik vroegtijdig afscheid moest nemen van mijn blinde darm.

Na de eerste afspraak met de GGD heb ik een dag lang m’n linker arm amper kunnen gebruiken. Een dag later weer naar het werk, en ik kan je vertellen dat rontondes nemen met een lamme arm best wel een uitdaging kan zijn.
De tweede afspraak met de GGD verliep iets minder pijnlijk, alleen ging de injectie wel bijna direct na de koelkast in de bovenarm. Need I say more?

Het 2e probleem. Ik heb een milde vorm van hoogtevrees. Een stoeprand gaat nog wel, en bovenop het dak van ons huis gaat ook nog wel, maar daar houd het wel mee op. Maar naar Tunesië gaat geen internationale trein, dus ik moest er aan geloven, m’n eerste keer in een vliegtuig.

Gelukkig zit er op Schiphol een Starbucks en heb ik daar nog snel een bakkie troost naar binnen gewerkt voordat we gingen boarden op ons vliegtuig van Transavia.

En dit is em dan:
Een Boeing 737 800.
Ons transport naar Tunesië.

Het enige wat ik niet helemaal begreep is waarom er in het gangpad van het vliegtuig een betonmixer aan het draaien was, maar een dag nadat we thuis kwamen werd dit volledig duidelijk.

Na 4 uur vliegen, een hoop turbulentie vanweg een paar onweersbuien boven de middelandse zee, en een vrij beroerde landing (de piloot kwam iets voor het beton neer, wat volgens mij niet helemaal de bedoeling was…) zijn we dan eindelijk aangekomen. Wij helemaal blij natuurlijk, een heerlijke zon vakantie. De deur van het vliegtuig gaat open, en het eerste wat we zien is een bliksemflits gevolgd door een tropische regenbui… Of te wel, een echt Nederlands welkom.

Snel het vliegtuig uit gegaan waarna we naar een busje worden geleid. Hier stappen we in, en we kijken om ons heen. Wat ons opvalt is dat we ongeveer 5 meter verderop de ingang van het vliegveld zien. Het zal toch niet? Maar toch. De chauffeur sluit de busdeuren, en rijd 5 meter. Hier stopt hij, en opent de deuren weer. We mogen weer uitstappen. Lichtelijk verbaasd doen we dit dan ook maar. Ondertussen blijft het vrolijk doorregenen.

Tijdens onze boeking hebben we aangegeven dat we graag een kamer wilden hebben met zicht op zee. Aangezien het best stormde en donker was toen we aankwamen konden we een dag later pas gaan genieten van ons uitzicht. En jawel, we hebben uitzicht op zee…

Schuin opzij dan. Recht voor ons daarintegen:

Een bouwput…

Ook de eerste dag konden we nog genieten van ouderwets Hollandsch weer…

Met lekker veel plassen.

Het zwembad lag er wat verlaten bij door dit weer…

En de parasols waren maar even op de grond gelegd vanwege de harde wind.

De eerste positievelingen hadden al wel weer de eerste stoelen op het strand gereserveerd. Het zal niemand verbazen dat deze positievelingen voornamelijk de Duitse taal machtig waren.

Nog een zwembad foto…

En de volgende regenbui diende zich al weer aan…

De eerste dag hebben we verder niet echt veel gedaan. Het weer klaarde wat op, en we hebben s’middags nog snel even een duik genomen in het zwembad. S’avonds stond er dankzij Jiba een avond “stappen met Mo” op het programma. Voor een paar dinar naar Port El Kantoui om daar voorzichtig aan de cultuur in Tunesië te ruiken. Na een heftig ritje met de taxi, met vermoedelijk een achterneef van Jos Verstappen achter het stuur, komen we aan in dit pitoreske visserstadje.

Na het “Stappen met Mo” (waarbij Mo vrij pasief aan het stappen was, en wij eigenlijk alleen maar door verkopers zijn lastig gevallen) gaan we kennis maken met een ander fenomeen, namelijk de Waterpijp…:) En ook hier zal de trouwe bezoeker een flashback krijgen naar 2004, aan de binnenalster 🙂

Hierna terug gereden naar het hotel door de achterneef van. We zijn met een groep van 6 mensen uit ons hotel op de terugweg, met een aantal aankopen rijker, waaronder iemand die een mooie waterpijp had gekocht. Tijdens de rit terug in 1 van de vele scherp afgesneden binnenbochten sneuvelt de goed ingepakte waterpijp, om een kleine indruk te geven van de rijcapaciteiten van onze chauffeur. En dit zal niet onze laatste “encounter” zijn met rare taxi’s en hun bestuurders.

Dag 3

Een dag lang op een onbewoond eiland.

S’ochtends om kwart voor 9 stonden we buiten het hotel te wachten om op gehaald te worden voor ons dagtripje naar het onbewoonde eiland Kuriat. Op dit eiland nestelen schildpadden. We mogen er daarom ook maar zijn vanaf 10 uur tot ongeveer 4 uur. We vertrekken vanaf Cap Marina (hoe orgineel…), de jachthaven van Monastir. Vooraf nog snel even 2 foto’s gemaakt van het terras voor het hotel Voordat we een nieuwe zelfmoordpoging gaan ondernemen met een lokaal taxibusje.

De oprit van het hotel.

Het terras voor het hotel( waar we niemand hebben zien zitten tijdens onze vakantie. Of dit nu ligt aan de bloedzuigervliegen, de stank, of de voortdurend opstijgende en landende vliegtuigen, of gewoon het feit dat er geen bar was weten we nog niet. We zijn er nog niet achter.)

Eenmaal op de boot hebben we de tijd om wat foto’s te schieten van Monastir. Op de deze foto de Ribat (een oosters kasteel) van Monastir. Hier gaan we later nog een bezoekje aan brengen.

Voorop de boot 2 bemanningsleden die de “uitkijk” houden dat we geen netten overvaren…

Mocht hier van Martine niets bij zetten.

Na een behouden vaart van ongeveer een uur, waarbij minstens de helft van de mensen nogmaals heeft mogen genieten van hun ontbijt, komen we aan bij het eiland. Ongeveer 500 meter voor het eiland gooit de kapitein de boot voor anker en bied hij de dwazen / waaghalzen / goede zwemmers aan dat ze vanaf de boot naar het eiland mogen zwemmen. Ik als echte Fries heb maar een half woord nodig, en sta al in m’n zwembroek klaar nog voordat de kapitein uitgesproken is. En binnen een paar seconden lig ik dan ook in de middellandse zee te spetteren en te spartelen richting Kuriat.

Hier aangekomen hebben we tot 4 uur de tijd om lekker bruin te worden, snorkellen, zwemmen of een beetje over het eiland heen te slenteren. Ik besluit om lekker in de schaduw te blijven zitten, waar ik achteraf meer verkleurd blijk te zijn dan Martine die bijna de hele dag in de zon heeft gelegen.

2 bemanningsleden blijven achter op de boot om voor thuis wat vis te vangen. Een 3e heeft z’n wetsuit aangedaan en gaat inktvis jagen rond het eiland. Hij heeft ook aardig succes:

De eerste ronde levert em 2 dikke inktvissen op.

Die het niet echt fijn vinden in die bak..

Maar het kan nog minder, namelijk in het zand. Grappige hieraan is als je deze beesten dus op “hun kop” in het zand gooit, of vast houd, dat ze dan leeg lopen. Je hoort alle lucht ontsnappen, net als bij een lekke fietsband.

Rond een uur of 1 zijn de bbq’s aangegooid en is het tijd voor de lunch, bestaande uit veel vis, een worstje, een salade en veel stokbrood. Vooral de Fransen zijn gek op de vis, en lopen graag nog een 2e rondje voor de overgebleven vis.

Dit is de palmboom hut waar we “verbleven”.

Onze onverschrokken leider Mo die ons over het andere stuk van het onbewoonde eiland zal voeren om ons kennis te laten maken met de natuur van Tunesië.

Koraal. Lag een hoop van op het eiland, maar je mag het dus niet invoeren naar Nederland.

Onder deze mand liggen allemaal eieren van een schildpad. De mand is om meeuwen weg te houden van de schildpadden. In de week voordat de eieren uitkomen wordt er extra nog een net overheen gespannen zodat de schildpadjes rustig kunnen uitkomen. Een medewerker van natuurbeheer controleert elke dag of de eieren zijn uitgekomen, en als dit het geval is zal hij de schildpadjes naar de zee brengen zodat ze niet kunnen worden opgegeten door meeuwen.

In het “huis” in de verte woont tijdens het broedseizoen een medewerker van natuurbeheer om de schildpad eieren te beschermen tegen mensen en dieren. Dit is niet altijd succesvol, aangezien we op de verschillende markten die we bezocht hebben veel kleine schildpadden hebben gezien die verkocht werden. En we vermoeden niet dat dit was als “huisdier”, maar meer als avondeten.

Op de terugweg wordt onze boot even gekaapt door een somalische piraat. Nadat we hem hebben uitgelegd dat ie veruit in de minderheid was, en in de verkeerde zee zat besloot hij om eieren voor z’n geld te kiezen, en het roer weer over te geven aan de echte kapitein.

Resten van een visverwerkingsfabriek achtig iets. Schijnt dat dit gebouw er al een jaar of 300 staat.

Wat verderop uit de kust mogen we nogmaals even het water in, even in echt diep water zwemmen. Ondertussen gaan een aantal bemanningsleden zee-egel vissen die we later dan mogen opeten.

Hier worden de zee-egels gepelt.

En hier mogen we ze opeten. Er zat nagenoeg geen vlees in die beesten, alleen maar een paar kleine streepjes “vlees”.

Piet Piraat is ook aangekomen in Monastir. Van een afstand zien deze boten er vrij authentiek uit. Maar dichterbij gekomen blijkt het gewoon een skutsje te zijn met een laag kunstig uitgesneden triplex met een likje verf.

Ow ja. Gisteren vertelde Dyane ons dat als je 1 dinar op je kussen legt dat de schoonmaakster dan je bed heel kunstig opmaakt. Dus toen we terugkwamen zagen we onze bedden zo opgemaakt. Mooi he? (het was wel de enige vorm die ze kon maken, want zo zag ie er elke keer uit als we een dinar op het kussen legde.)

Het avondeten van dag 3:(met nadruk op de toetjes…)

Veel toetjes

Met VEEL suiker…

Ook even 2 foto’s van onze badkamer.

Het toilet.

Het bad. Van schoonmaken met chloor hebben ze hier nog nooit gehoord volgens mij. Ook even randjes afkitten is er niet bij. Voor de rest was de badkamer vrij schoon, en super schoon vergeleken met de toiletten die we her en der zijn tegen gekomen in Tunesië.

Dag 4

Op het programma staat het volgende:

Anderhalf uur quad rijden door het binnenland(lees “vuilnisbelt”…) van Tunesië, gevolgd door Aqua Sun and Fun. Jetskiën, parasailen en bananeboot. Dit voor de belachelijke prijs van 75 dinar p.p. (omgerekend in euries: 40 euro…)

Nu viel het met die “vuilnisbelt” wel mee, misschien een beetje overdreven, maar onderweg zijn we wel het een en ander tegengekomen waar de DAR toch wel een paar dagen werk mee zou hebben om op te ruimen. Maar laten we bij het begin beginnen natuurlijk.

S’ochtends om 8 uur staan we buiten. Samen met Rinus en Marijke gaan we vanuit ons hotel meedoen aan de dagtour. De taxi komt ongeveer 10 minuten te laat aan. Terwijl de taxi de oprit oprijd kijken we elkaar al eens aan met een blik van “wtf”. Is dit onze taxi? Van buiten ziet de taxi er uit alsof hij door elke auto in tunesië minstens 2 keer is geraakt. De bumpers zitten met ducktape vast, het raam ligt in de sponing, en de banken in het busje zelf zijn vermoedelijk door een stel N.E.C. fans gesloopt na een 6-0 verloren wedstrijd tegen Vitesse. En omdat 1 van de banken er toch al helemaal los in zat heeft de taxi bestuurder gemeend om die te vervangen voor een tuinstoel. Ja, een tuin stoel. Lekker veilig dus. Deze taxi was in Nederland niet eens de garage in gekomen voor een APK keuring.

We gaan dus met veel tegenzin het busje in. Direct nadat we op het eerste bankje gaan zitten maken we ook contact met de vloer van het busje. Het 2e bankje waar we op gaan zitten legt ons direct in de houdgreep van een tandarts stoel. Het 3e bankje hangt van zichzelf al op de grond en valt dus ook af. Het 4e bankje zit opzich in de hoeken nog wel goed, dus daar gaan we dan maar zitten. Ook Rinus en Marijke vinden gelukkig nog een veilige (voor zover mogelijk in dit busje) zitplaats. Tijdens het wegrijden schuift de tuinstoel wat heen en weer in het busje. in de bochten zien we ook de bankjes los komen van de vloer, of is dat maar verbeelding? Het blijkt dus dat wij de eerste groep zijn, en dat dit busje bedoelt is om pak em beet 20 man te deporteren naar het punt vanwaar we gaan quad rijden.

Bij het volgende hotel stappen er 2 mensen in die vol goede moed op bankje nummer 2 gaan zitten, en direct klaar zitten voor de tandarts. Nog niet van de verbazing bijgekomen heeft de chauffeur reeds het gas er goed op. Het enige wat de 2 nieuwe mensen kunnen doen is versuft om zich heen kijken naar het dak van het busje. Na een paar minuten lukt het ze om een beetje recht op te gaan zitten zodat ze nog net kunnen zien dat de tuinstoel gevaarlijk snel richting hun voeten glijd. Gelukkig voor hun maakt de chauffeur een bocht van 90 graden met z’n handrem om het terein van het 3e hotel op te scheuren. Daar aan gekomen moeten er nog 5 mensen het busje in. 4 van hen zoeken een zo veilig mogelijk plekje op 1 van de bankjes. De 5e is zo dapper (of dwaas) om op de tuinstoel te gaan zitten. De deur is nog niet dicht of de chauffeur probeert alweer het gaspedaal door de bodem heen te drukken.

Bij het laatste hotel aangekomen moeten er nog 2 mensen instappen, Koen en Katja. Katja zoekt ook een heenkomen op 1 van de bankjes, maar Koen heeft de avond vooraf de nodige versnapperingen gehad, en heeft nog wat promilles aan alcohol in z’n bloed. Hij besluit dan ook maar om de bankjes voor lief te nemen, en direct op de grond te gaan liggen.

We moeten nog een kilometertje of 10 hobbelen in het busje voordat we aankomen bij het quad paradijs. Onderweg zien we een aantal roedels met wilde honden, een kudde dromedarisen, en veel ezels.

Aangekomen bij het quad paradijs rollen we uit de bus, blij dat we de rit hebben overleefd. We krijgen een operatiemuts in de handen geduwd, en mogen een helm uitzoeken. Er zijn een aantal van ons die nog even naar het toilet moeten, maar nadat de deur van het toilet wordt opengemaakt, en een korte blik wordt geworpen is iedereen van mening dat het nog wel even ingehouden kan worden. De dapperen onder ons wagen toch snel een plasje, er voor zorgend dat er zo weinig mogelijk contact tussen lichaam en toilet wordt gemaakt. Nog snel even een sigaretje wegpaffen en we worden door de quad medewerkers meegenomen naar de quads.

Alle quads op een rijtje.

Volgens Dyane wordt er binnen 50 meter al duidelijk wie er wel, en wie er niet met een quad kan rijden. Er volgt na de afrit een scherpe bocht naar rechts. Rinus besluit hier om direct maar het eerste betonpaaltje mee te nemen. Z’n excuus: “m’n stuur was niet goed uitgelijnd”. Achter Rinus besluit een blondine om ook maar recht door te rijden, in plaats van de bocht om. Ze mag dan ook direct haar quad inleveren, en mag met de instructeur meerijden.

Halverwege de rit blijft er iemand steken waardoor Martine snel een foto kan maken van een paar paserende camels.

Iets verderop kunnen we even afstijgen van de quads om een verfrissing te nuttigen.

Hier zit een Tunisische vrouw koeken te bakken in een open oven. Het rook heerlijk, en zag er ook heerlijk uit.

Onderweg kwamen we een hoop van deze bloemen tegen. Geen idee wat het was. Granaatappel?

En dan is het zover. Het moment waar ik niet op gewacht heb, namelijk het parasailen. Gezien mijn hoogtevrees lijkt het me nog steeds geen goed idee om met een stuk stof zomaar de hoogte in te gaan, maar ik trek toch maar de stoute slippers aan en doe het harnas aan. En binnen 20 seconden hangen we in de lucht.

Hier hangen we dus…

Hier zetten we de landing al weer in (only pull on right cord !! and pull firmly!!)

En hier zijn we weer bijna geland op het strand.

And “touchdown, the eagle has landed…”

Hierna moeten we de lifejackets aan doen zodat we op de jetskies mogen. Nog snel ff een baywatch sprintje terug om de zonnebril in te leveren die dus niet mee mocht.

En daar gaan we dan! Vol gas over de golven!

Tussendoor zijn er een paar mensen bezig om de inwendige mens te gaan verzorgen. We gaan weer bbqen. Zoals op de foto zichtbaar weer heel veel vis…:S

Dan de laatste activiteit, namelijk de bananeboot.

Hilarisch, en gevaarlijk, want er zijn al een paar rondes voor ons geweest, en allemaal zijn ze buitengaats het water in gegaan. Een geluk voor ons, namelijk dat er een paar badgasten daar kwallen hebben gesignaleerd.

Waarop de bestuurder van de bananeboot geen risiko wil nemen, en ons dus keurig laat zitten op het eerste keerpunt…

Tot we weer vlak bij de kust zijn, en ver buiten het bereik van de kwallen ons alsnog er afgooit.

Hierna is het feest over, en gaan we met de rampenbus terug richting het hotel. Onderweg schuift de tuinstoel nog een paar keer heen en weer, en zakken er 2 mensen nog verder door de bankjes heen, maar we komen zonder verdere lichamelijke schade aan bij ons hotel. Direct naar het toilet gegaan om daar even de last van vandaag van ons “af te werpen”. Terwijl ik op het toilet zit staat Martine even op het balkon en schiet even het volgende plaatje:

Een camel die de weg schijnbaar kwijt is. Hij had toch links af moeten gaan bij de laatste oase…

We zijn ook mooi op tijd terug voor een geweldig Duits “fenomeen” namelijk de “kaffee und Kuchen”. Tis meer “left overs from this morning and lunch”, maar dat doet niets, het is goed te eten, en na een dagje strand vult het de maag.

Aangezien we het eten wel gezien hebben in ons hotel (elke dag hetzelfde, het ligt alleen op een andere plaats…) besluiten we om de komende tijd maar ons zoveel mogelijk te voeden met de verschillende toetjes. (die wel elke dag verschillen, maar allemaal wel even lekker zijn:))

Lekkere Tiramisu:)

Leuke anekdote tussendoor…
Twee nederlanders staan voor me in de rij bij het vlees. Op bordjes boven de vleesbalie staat wat waar in zit. Op 1 van de bordjes staat “Turkey leg”. Helaas zijn de 2 nederlanders voor me de Engelse taal niet volledig machtig, maar kunnen ze wel half om half vertalen. De eerste nederlander vertaald het tweede woord: “been”. Waarop de tweede nederlander het eerste woord denkt te kunnen vertalen, namelijk: “turks”.

Samen komen ze tot de conclusie dat het dus om het “been van een turk” gaat, waarop ze besluiten dit maar niet te nemen.

En ja… wordt weer vervolgd:)