Wat moet dit spannend voor jullie zijn. Geen dagelijkse update. Geen whatsapp berichten, geen facebook post. Leven ze nog wel? Is er iets met ze gebeurd?

Momenteel zitten we hier zonder internet/4G/wifidekking, dus we zijn even off grid zoals dat zo stoer heet. Even weg van de buitenwereld, hoewel we nu wel echt in de buitenwereld zitten. Op dit moment bevinden we ons op pak em beet een dikke 2 kilometer afstand van de Grand Canyon op Campground Maher. We hebben hier geen hook-up, dus we moeten het doen met wat we bij ons hebben aan gas, water en licht. Maar we gaan natuurlijk verder waar we gisteren gebleven zijn, namelijk in Seligman.

Als we de nacht in Seligman moeten omschrijven met 1 woord, dan is het waarschijnlijk toch het woord “afzien”. Ja, we wisten dat er een treinspoor langs de camping liep waar elke 20 minuten een goederentrein voorbij komt rijden. Maar dat de meeste van die treinen hun hoorn gebruikten voor signalen, dat stond niet in de reviews van Zoover etc. En we hadden natuurlijk niet verwacht dat we van een cozy 30 graden in de nacht terug zouden schieten naar een graad of 12? (ik was in elk geval blij dat er nog een slaapzak in onze kamer lag, dus die lag binnen no time over mij en Thijs heen) Maar Martine en Jannita hebben toch nog extra kleren moeten aantrekken. We weten nu in elk geval wel hoe de kachel werkt. We zijn allemaal weer vroeg wakker, en hebben toch een kop thee of koffie nodig om weer even op temperatuur te komen.

Het is dus nog aardig koud buiten op dit moment, maar zodra het zonnetje erbij komt schiet de temperatuur omhoog.

De camper heeft nu ook een naam, de Woezel en Pip mobiel. Dat vond Thijs een mooie naam, dus dat is ook weer geregeld.

Onze camping zit vlak naast de Historic Route 66, en daardoor komen er ook regelmatig groepen met motorrijders langs gesjeesd, onder begeleiding van o.a. Stairway to Heaven.

Er zitten ook enorme hordes aan krekels bij ons in de achtertuin.

En 1 van de vele treinen die we de afgelopen 12 uur voorbij hebben horen komen…

Silke ligt lekker te slapen

Nadat we alle spullen hebben opgeruimd en weer op temperatuur zijn gekomen koppelen we alles los, en gaan we op pad, een half uur terug rijden naar de Grand Canyon Caverns om in de voetsporen te treden van de prince of darkness himself. We rijden ook weer door een paar Route 66 locaties, dus we gaan vast nog wel wat echte Amerikaanse plaatjes schieten met wapperende vlaggen, motoren en campers.

Of na een lange rit uitrustend in een café langs de kant van de weg.

We gooien het gas erop en vertrekken naar de grotten. Hier aangekomen zijn we net op tijd voor de tour van 10 uur, dus we springen snel de lift in die ons 70 meter down under brengt. Deze grot is ooit “ontdekt” door een Amerikaan die dacht dat ie goud, zilver en diamant had gevonden in 1 rots, ergens in 1800. Nadat bleek dat het allemaal waardeloos materiaal was (roest, silica en overige zooi) heeft ie maar een gat in de grond gemaakt en vroeg hij per afdaling $0,25 om het geld er weer terug uit te halen.

Je kunt de hele grot afhuren voor $900,- per nacht, wat Ozzy Osbourne ook een paar jaar geleden heeft gedaan.

Dit kristalachtige materiaal is hol van binnen en heel broos.

Aangezien de grot zo diep ligt is deze aangewezen als shelter voor alle mensen in een straal van 65 mile. Mocht er dus ooit een nuke vallen in de USA dan is dit 1 van de locaties waar men kan schuilen. Het materiaal wat hier nu staat dateert van de Cubacrisis. President Kennedy wees deze locatie toen aan als schuilkelder. Een paar jaar geleden heeft men navraag gedaan, en bleek men nog steeds deze status te hebben, dus is er nog maar wat extra (nieuw) water naar beneden getakeld.

Het is overigens een droge grot – komt geen regenwater meer in, hierdoor is de grot heel droog. Deze bobcat is rond 1850 naar beneden gevallen, poot gebroken, en gestorven door gebrek aan eten. Beest is niet opgezet of iets dergelijks, maar geconserveerd door de omgeving.

 

Hiermee komt de tour op z’n eind en gaan we weer naar boven. We gaan weer op weg naar Seligman, en dan door naar onze camping in de Grand Canyon. Op de weg naar de grotten heb ik prairiehondjes gespot, dus die moeten we nu nog even vast leggen.

Ik zou jullie ook nog kennis laten maken met onze BF’er (Bekende Fries) en hier is ie dan: Grutte Pier!

Vanaf vandaag dus elke dag een plaatje met “Grutte Pier was Hier”. We zijn ondertussen weer in Seligman waar we nog even wat Route 66 op willen nemen.

Thijs met Takel

Na deze stop door Rust Valley, want laten we eerlijk zijn, alle Route 66 auto’s hier langs de kant vallen van ellende bijna uit elkaar, gaan we op weg naar de Grand Canyon. Ondertussen proberen we natuurlijk nog wel om het befaamde route 66 logo op de we te pakken te krijgen, en net buiten Seligman lukt dit:

Afgevinkt!

En natuurlijk nog even met de WenP mobiel

Hierna rijden we door naar de Grand Canyon. Het is ondertussen al vrij laat in de middag, en we hebben nog een rit van ongeveer 120 kilometer voor de boeg. We komen verder ook niet echt veel speciale plekken tegen (behalve Williams, maar daarvoor hadden we geen tijd :S) en we rijden daarom maar door naar de volgende bestemming. Het stuk na Williams is 75 kilometer aan lange weg, waar niet veel te zien is, dus ik ben blij dat we uiteindelijk aankomen op de Maher campground. Morgen hoeven we gelukkig even niet te rijden, maar gaan we de Grand Canyon nu toch echt zien!

Het weer: Koud in de ochtend, en overdag met een lekkere bries ongeveer 30 graden.

Gespotte dieren: Prairiehondjes (echt heel veel), reeën en een roadkill vos.

Totaal gereden kilometers: 251,60